Artık bitti.
Perde kapandı, o görkemli sahne çöktü.
Senin ışıkların, o sahte parlaklığın,
beni kör edemez artık.
Biliyordum, hep bir şeyler eksikti.
Gözlerinde parlayan sadece kendi yansımanmış,
ben değil.
Bütün o sevgi sözleri,
bütün o büyük jestler,
sadece senin oyununun birer dekoruydu.
Oyun bitti,
ve ben gerçek yüzünü gördüm,
kocaman, dipsiz bir boşluk.
Empatinin uğramadığı,
sadece kendini besleyen aç bir ego.
Yıllarca yuttuğum ne varsa,
tüm o suçlamalar, manipülasyonlar,
kendi değerimi hiçe sayışım...
hepsi bir zehirmiş,
şimdi kusuyorum onları, nefes alıyorum.
Zincirlerim çözüldü.
Kafesin kapısı açık,
ve ben dışarıdayım.
Senin kurduğun hapishaneden
kendi gökyüzüme yürüyorum.
Omuzlarımdaki ağırlık gitti.
Şimdi hafifim,
yeniden kendim.
Senin gölgen düşmüyor artık üzerime.
Kurtuldum.
Bu kelime,
nefesimden daha gerçek.
Serbestim.
Ve ilk defa bu kadar parlak görüyorum dünyayı.
Kendi ışığımla.