Sen, sadece yankının peşinde koşan avcı,
Ben, o boşlukta yitirdiğin son ses.
Gözlerin, beni değil, kendi yansımanı arar,
Ve aşkımız, tek kişilik bir bitmeyen nefes.

Her dokunuşun, bir ödül sanki, lütuf;
Her iltifatın, bencil bir yatırım.
Senin varlığın, etrafı saran bir pusuf,
Gerçekten bağlanmaya hep kayıp bir adım.

Bana bir tapınak kurdurdun, mermer ve soğuk,
İçinde sadece senin adın yankılanır.
Ben o tapınakta, yalnız ve unutulmuş bir konuk,
Ruhum, her gün biraz daha incinir, kanar.

Sana göre dünya, bir ödül töreni podyumu,
Ve biz, boynumuzda sahte gerdanlıklar.
Oysa en çok korktuğun, o karanlık kuytu,
Kendi içindeki ıssızlık ve korkular.

Benim aradığım sıcaklık, senin buzdan tacın,
Asla erimeyecek, asla beni sarmayacak.
İşte bu yüzden, bu acıtan ve bitmeyen sancın,
Sensizliği, seninleyken yaşatacak.