2. Gölgenin Peşindeki Cesur Kirpi 🦔🔦
Ormanın en sevimli ama aynı zamanda en çekingen kirpisi Pıtırcık, kendi gölgesinden bile korkarmış. Gündüzleri yürürken arkasından gelen siyah şekle bakıp irkilir, geceleri ise hiç dışarı çıkamazmış. "Bu karanlık şey beni takip ediyor!" diye fısıldarmış.
Bir gün, ormanda büyük bir fırtına çıkmış. Gökyüzü şimşeklerle aydınlanmış ve yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyormuş. Herkes hızla yuvasına saklanmış. Pıtırcık, yuvasında titrerken, en sevdiği komşusu Tırtıl'ın incecik sesini duymuş. Tırtıl, hızlı akan derenin kenarındaki büyük bir taşın altına sıkışmış ve yardım istiyormuş.
Pıtırcık önce çok korkmuş. Gecenin karanlığı ve fırtınanın gürültüsü onu geri çekiyormuş. Kalbi hızlı hızlı çarpıyormuş. Ama Tırtıl’ın acı dolu sesi ona bir anda cesaret vermiş. O an, şimşek çakmış ve Pıtırcık arkasındaki gölgesinin ne kadar uzun ve güçlü göründüğünü fark etmiş.
"Madem o kadar uzunsun ve güçlü görünüyorsun, bana yardım etmelisin!" diye düşünmüş Pıtırcık, gölgesine sanki gerçek bir arkadaşmış gibi seslenerek.
Pıtırcık, ilk kez gölgesine bakmaktan korkmamış. Fırtınaya aldırmadan Tırtıl'ın yanına koşmuş. İğnelerini ve küçük, güçlü kollarını kullanarak taşı kenara doğru itmiş ve Tırtıl’ı kurtarmış.
Tırtıl, "Sen ne kadar cesur bir kirpisun Pıtırcık! Gölgen sana çok yakışıyor," demiş. Pıtırcık, o günden sonra sadece karanlıktan korkmadığı gibi, gölgesinin aslında kendisini koruyan güçlü bir arkadaşı olduğunu anlamış. Artık geceleri bile gölgesiyle yürüyüşe çıkmaktan keyif alıyormuş.