Zorlanıyordum, acı çekiyor ve aynı hızla iyileşiyordum. Dengeyi keşfediyordum. Direniyordum. Aşkla yazıyordum. Sevişiyor, savaşıyor, kusuyor, yutuyor gibi yazıyordum. Gece ve gündüz demeden sürekli yazıyordum. Gerçekle hayali birbirine karıştırarak yazıyordum. Aklıma ve yüreğime cesurca yaslanıyordum. Öylesine kendim oluyordum ki kalabalıkta yitirdiğim kendimden hepten uzaklaşıyordum. Ağır bir paltoyu çıkartıyor gibiydim ruhumdan ve "Gogol’un paltosundan çıktık hepimiz." diyen Dostoyevski’nin aksine kendi paltomdan çıkıyordum. Socrates’in "İncelenmemiş hayat yaşamaya değmez." dediği yerde, baldıran zehri akıyordu damarlarıma. Ne kadar haklı bir ölümdü. Çünkü, kendi olarak bir ölüm ya da diğerleri gibi, sorgulamadan yaşama seçeneği sunulmuştu. Socrates’in "Şu anda ölümü filozof gibi değil, cahil bir insanın kaygısız zihniyetiyle karşılamaktan çekiniyorum." dediği noktada, filozof gibi yaşamayı seçiyordum. Cahil bir insanın kaygısız zihniyetini satır aralarıma gömerek ilerliyordum.