ADIYAMAN: YARALI ŞEHİRİN KABUSU VE GERÇEKLİĞİ
Yirmi yıl içinde kontrolsüz betonlaşma ve çarpık kentleşmeyle nefes kesmeden yükselen Adıyaman merkezi, 6 Şubat Kahramanmaraş Pazarcık merkezli depremle yerle bir oldu; yapılar başımıza yıkıldı.
Bu büyük felaketin üzerinden aylar geçmesine rağmen, "Adıyaman'da hayat normale döndü" demek, gerçekleri görmezden gelmekten başka bir anlama gelmiyor. Şehirde hâlâ yüzlerce enkaz kaldırılmayı bekliyor; binlerce ağır hasarlı bina ise birer ucube gibi ayakta, en ufak bir esintide bile üzerimize yıkılacakmış hissi yaratıyor.
Çarşısı kalmamış, bir hayalet şehre dönüşen Adıyaman'da, dar sokaklar ve kaldırımlar boyunca ilerlerken, ağır hasarlı binaların yanından korka korka geçmek, sürekli bir psikolojik tedirginlik kaynağı. Ufacık bir sarsıntıda yıkılacakları hissi, yürekleri burkuyor. Bir yandan da enkaz alanlarında yapılan demir ayıklama çalışmaları sırasında yükselen toz duman bulutları, ciğerlerimizi tehdit ediyor.
Hayalete dönmüş bu ağır hasarlı binaların görüntüsü, depremin acısını yüreğimizde sürekli tazeleyerek içtiğimiz çayı bile yudumlamakta zorlanmamıza neden oluyor. Her yıkılan ve ağır hasarlı yapıyı görüşümüzde içimiz yanıyor, o korkunç depremi yeniden yaşıyoruz. Bu ağır hasarlı yapılar ve moloz yığınları tamamen temizlenmeden, bu kâbusun bitmeyeceği aşikâr.
Adıyaman, adeta Roma harabelerine dönüşmüş durumda. Bu Kurban Bayramı'nı dahi buruk, sessiz sedasız bir atmosferde geçirdik. Mezarlıklarda okunan acılı bir duadan başka elimizden bir şey gelmiyor. Adıyaman'ın her köşesinde hüzün, acı, çile, çaresizlik ve keder var.
Adı Yaman olan, soyadı çile olan Adıyaman, bir gecede Acıyaman oldu. Öylesine derin yaralar açıldı ki, bunları sarmak hiç kolay olmayacak. Geri dönüşü olmayan canlarımızı, sevdiklerimizi kaybettik. Her ocak söndü, her bir evde tarifsiz bir acı var.
Adıyaman susuz, Adıyaman işsiz, Adıyaman yaralı, Adıyaman parasız. Eli kolu, kanadı kırık bu şehir, hâlâ enkaz altında. Adıyaman'da hayat normale dönmedi.