Hüseyin Usta düşündü. "Akşamüzeriydi, dükkanı kapatmaya yakındı. Dediğim gibi, elliyi geçmişti yaşça. Esmerdi, yüzü biraz çökük, bakışları sertti. Üzerinde eski ama temiz bir palto vardı. Konuşması... kaba saba değildi ama bir tuhaftı, bizim buraların ağzı değildi, yabancı olduğu belliydi. Aceleciydi, sanki bir yere yetişecek gibiydi. Hatta biraz da sinirli gibiydi, sabırsızdı." Usta duraksadı, "Doğrusu pek tekin birine benzemiyordu."
Tekin, tarifin önceki bilgilerle mükemmel uyumunu not etti. "Tamir ne kadar sürdü? Bekledi mi, sonra mı geldi?"
"Püskül tamiri kolay iştir benim için," dedi Usta. "Yarım saatte hallettim. O sırada dükkanda bekledi, pek konuşmadı, etrafı süzdü durdu. İşi bitince parasını peşin verdi, hiç pazarlık etmedi. Hatta sanki biraz fazla bile bıraktı."
"Nakit mi ödedi?"
"Evet, nakit. Yeni paralardandı."
"Peki konuşurken bir şey söyledi mi? Nerede kaldığını, nereye gittiğini, bir isim falan?"
Hüseyin Usta kaşlarını çattı, hatırlamaya çalıştı. "Yok, pek bir şey konuşmadı. Ama tam dükkandan çıkarken, tespihi eline alıp şöyle bir sıktı, kendi kendine 'Eski hesapları kapatma vakti geldi...' gibi bir şeyler mırıldandı. Tam duyamadım ama 'hesap kapatmak' dediğine eminim."
"Hesap kapatmak..." Tekin bu ifadeyi not aldı. Goran'ın motivasyonu netleşiyordu. "Bu tespihler hakkında bir şey dedi mi? Neden iki tane olduğu, nereden geldiği gibi?"
"Hayır, o konuda tek kelime etmedi."
"Peki Usta, o günden sonra bu adamı hiç gördünüz mü?"
"Hayır Başkomiserim, görmedim."
Tekin son kozunu oynadı. Goran'ın eski siyah beyaz fotoğrafını çıkardı. "Usta, bu fotoğraf çok eski, biliyorum. Ama bir bakar mısınız? O gün dükkana gelen adamın gençliği, bu fotoğraftaki kişi olabilir mi? Özellikle yüz yapısına, bakışlarına dikkat edin."
Hüseyin Usta fotoğrafı aldı, gözlüklerinin üzerinden dikkatle baktı. Uzun bir sessizlik oldu. Sonra başını yavaşça salladı. "Vallahi Başkomiserim, ne desem bilmem ki... Zaman insanı çok değiştiriyor. Ama... şu kaşların kavisi, çene yapısı, gözlerdeki o sert ifade... Evet, evet, bu adamın genci bu olabilir. Çok benziyor."
Tekin ve Murat birbirlerine baktılar. Bu, Goran'ın kimliğini ve yakın zamanda bölgede olduğunu doğrulayan çok güçlü bir tanııklıktı.
Tekin, Hüseyin Usta'ya defalarca teşekkür etti. "Usta, verdiğiniz bilgiler bizim için hayati önemde. Bu konunun gizliliği çok önemli. Eğer bu adamı tekrar görürseniz veya aklınıza başka bir detay gelirse lütfen hemen bize ulaşın." İletişim bilgilerini bıraktı.
Usta, "Merak etmeyin Başkomiserim, gözüm kulağım burada olur," dedi.
Dükkandan çıktıklarında Edremit çarşısının üzerine gece çökmüştü. Tekin, Murat'a döndü. "Goran buradaydı Murat. Birkaç ay önce, Edremit'teydi. Ve bir 'hesaplaşma' peşindeydi. O iki tespih... Biri İsmail Bey'de, biri Goran'daydı muhtemelen. Bir kardeşlik simgesi miydi, yoksa bir anlaşmazlığın mı?" Tekin derin bir nefes aldı. "Şimdi asıl soru: O hesaplaşma İsmail Bey'in ölümüyle mi sonuçlandı? Ve Kenan Yılmaz, bu kanlı hesaplaşmanın neresinde duruyor?"
Artık Goran bir hayalet değildi. Bölgede iz bırakmış, tanınan, belirli bir amacı olan somut bir şüpheliydi. Onu bulmak hala zordu ama imkansız görünmüyordu.