Mehlika, pencereden dışarı baktığında, İmam Efendi’nin Gülistangillerin evinden çıktığını gördü. İçine bir anda keskin bir kıskançlık düştü. Dudaklarını büzdü, kalbi daraldı. “Hele bak hele… Akşam yemeğini yine mi orda yiyor…” diye geçirdi içinden.

Ertesi gün yaşlı ağacın altında buluştuklarında, Mehlika’nın yüzünde soğuk bir ifade vardı. Dişlerini gıcırdatıyor,bakışlarını kaçırıyor,kaşlarını yere indirmişti. Göz göze gelmekten adeta sakınıyordu.

İmam Efendi selam verip gülümseyerek sordu:
— Ahvaliniz nasıllar, Mehlika Hatun?
— İyi.

— Dersleriniz düzeldi mi?
— Evet.

— Sıhhatiniz nasıl, daha iyisinizdir inşallah?
— Elhamdülillah.

— Anneniz babanız nasıllar?
— Sağlar.

— Son okuduğunuz kitaptan istifade edebildiniz mi?
— Evet.

— Bahçenizdeki güller açmış mı bu mevsimde?
— Açtı.(göz devirerek cevapladı)

— Siz bu günlerde pek meşgulsünüz galiba?
— Hıhı. Siz daha da meşgulsünüz..


İmam Efendi, bu kısa ve kesik cevaplardan bir şeylerin yolunda olmadığını sezdi. Bir süre sustuktan sonra, dudaklarında hafif bir tebessümle söze girdi:
— Mahallenizdeki insanlar pek de yardımseverler. İki gün sonra yine yemeğe davet ettiler.

Mehlika’nın dudakları iyice büzüldü, gözleri parladı. İçinden kıskançlık kabardıkça kabardı. Sonunda ağzından istemsizce döküldü:
— Siz de iyi alıştınız, evinizden çıkmasanız daha iyi sanki,ortalık pek tekin değil...

O an İmam Efendi, bu serin tavırların altında saklanan kıskançlığı anladı. İçten içe gülümsedi, ama belli etmedi. Mehlika ise kitapları alırken imamın elinden,sitemli bir sesle :
—" Bu son olsun, artık kitap getirmeyin,"dedi

Arkasını dönüp yürümeye başladı.Kıskançlığın her zerresi hâline yansımıştı..

İmam Efendi, ardından seslendi:
— Mehlika Hatun!

Mehlika, başını tam arkaya çevirmeden, omuz hizasında sağ tarafa doğru kısa bir hareket yaptı.
“Buyur” dercesine...

İmam,Mehlika'nın bir adım gerisine kadar yaklaştı, yine mesafesini koruyarak elindeki defteri gösterdi:
— Bu sizin galiba,yeşil kumaş kaplı defter…

Yüzünde belli belirsiz bir tebessüm vardı.

Defterin İmam Efendi’nin elinde olduğunu görünce Mehlika bir an dondu. Gözleri büyüdü, yanakları kızardı. Dudaklarını ısırdı, kalbi küt küt atıyordu. İçinden: “Eyvah… acaba okudu mu?” diye geçti, ama sesi çıkmadı. Bir yandan defteri kapmak için acele ederken, bir yandan da utanmanın ağırlığı omuzlarına çökmüştü.Defteri aldı ve koşar adımlarla hızlandı.Her adımı, hem kaçış hem de merakla doluydu.
Adımları acele ettikçe İmam Efendi de arkasından hızlandı, biraz daha yüksek sesle seslendi:
— Mehlika Hatun!durun bir dakika!

Birden durdu Mehlika. Derin bir nefes aldı, başını hafifçe öne eğdi.

İmam efendi devam etti konuşmasına:
—Tesbih...Tesbihim.. Helal olsun..
Lütfen gönlünüz gamlanmasın..Benden size kalacak küçük bir hatıra olsun..
— "Haa bu arada,bir daha o yemek davetlerine gitmeyeceğim yani içinde bekar genç kızları olanlara…" dedi ve hafiften sesli bir şekilde gülümsedi.

Sonra kaşlarını kaldırıp,hafiften gözlerini büyüterek devam etti:
— "Eee… emir büyük yerden,n'apalım.."
"Ayrıca gerçekten emin misiniz, artık kitap istemediğinize?"
Mehlika zarifçe gülümsedi ve:
–"Ben mi demişim istemiyorum diye..Ne zaman demişim..Hatırlamıyorum" dedi ve imamın yanından koşar adımlarla uzaklaştı..

İmam Efendi, arkasından bakakaldı; gözleri dalıp gitti, tebessümü yüzünde hafifçe kaldı.