Sonsöz (Epilog)
Ahmet Çalışkan’ın kurtuluşu, Hüseyin Hoca’nın mütevazı odasından çok daha geniş bir alana yayılan bir yankı uyandırmıştı. Onun hikayesi, modern bilimin ve rasyonel düşüncenin sınırlarının ötesinde, kadim bir gerçeğin varlığını fısıldıyordu: Gözle görülmeyen bir savaş alanı her zaman mevcuttu.
Hüseyin Hoca, her zaman olduğu gibi, Adıyaman’daki evinde, sessiz ve huzurlu bir bekleyiş içindeydi. Gözlerindeki derin bilgelik, ne Ahmet’in muhteşem kurtuluşuyla ne de amcası Bahattin’in hazin sonuyla değişmişti. O, sadece bir vesile olduğunu biliyordu; Şifa Allah'tandır ve ilmi Havas, bu şifaya giden yoldaki bir kılavuzdu.
Ahmet, hayatının kalanını o manevi zırhın koruması altında yaşadı. Muska, boynunda deri kaplamasıyla durdukça, dışarıdan gelen hiçbir negatif enerji, haset veya nazar ona nüfuz edemedi. O, sadece bir mühendis olarak başarılı olmakla kalmadı, aynı zamanda inancını ve iç huzurunu da derinleştirdi. Artık biliyordu ki, en büyük korunma, sadece bir muskada değil, aynı zamanda kalpteki samimi imanda ve niyetin temizliğinde yatıyordu.
Kıskançlık ve Haset Tohumları:
Öte yandan Bahattin ve büyücüsünün akıbeti, İlahi Adalet’in tecellisiydi. Hüseyin Hoca’nın ilmi Havas’ı, kötülüğün yayılmasına izin vermedi; onu kaynağına geri iade etti. Bu, evrendeki basit bir manevi yasaydı: Ne ekersen, onu biçersin. Kötü niyetle yayılan enerji, sonunda en büyük hasarı, onu gönderene verirdi.
Bu romanın sonunda, okuyucu olarak hepimiz, Ahmet’in omuzlarından kalkan yükü hissedebiliriz. Hayatın zorlukları, stres ve yorgunluk, modern çağın kaçınılmaz yükleri olsa da; sihir, nazar ve cin musallatı gibi manevi tehditlere karşı çaresiz olmadığımızı anlarız.
Unutmayınız: Hüseyin Hoca’nın hazırladığı Yedi Boyutlu Zırh’ın asıl manası, Allah’ın kelamına ve isimlerine sığınmaktır.
Bu hikaye, yorgun ruhlara bir nefes, kaybolmuş kalplere bir umut ve çaresiz kalanlara Şifa kapısının her zaman açık olduğunu hatırlatan bir fısıltı olarak kalsın.
Ve böylece, manevi zırhın koruması altında, Ahmet’in yeni hayatı başladı.