39. Bölüm – Büyüyen Yürek, Eksik Parça

Yıllar birbirini kovaladı. Selma artık çocuk değildi; genç bir kadına dönüşmüştü. Saçlarını örerken Meryem Nine ona eski zamanlardan masallar anlatıyor, Hasan Dede ise her fırsatta hayata dair nasihatler veriyordu.

Bir yandan ev işlerine yardım ediyor, diğer yandan köyün küçük okuluna giderek okumaya devam ediyordu. Defterinin ilk sayfasına her gün aynı cümleyi yazıyordu:

"Bir gün Yusuf’u bulacağım."

Ama kimseye söylemiyordu bunu. İçindeki sır, kalbinin en derin köşesinde saklıydı.

Akşamları sobanın yanında Meryem Nine’nin ördüğü yün çorapları seyrederken, Selma bazen dalıp gidiyordu. Gözlerinin önüne hâlâ o yağmurlu geceler geliyor, bomba sesleriyle uyanışları, Yusuf’un çaresiz bakışlarını hatırlıyordu.

Hasan Dede onun halini fark etmişti.
— Selma, kızım… Bazen gözlerin uzaklara dalıyor. İçinde taşıdığın yük ağır mı?

Selma boğazındaki düğümü yutkundu:
— Bazen geçmiş geri geliyor, Dede. Kaçmak istesem de rüyalarımda hep oradayım… O savaşın ortasında. Ve bir yüz… Hiç unutamadığım bir yüz.

Hasan Dede derin bir nefes aldı:
— Evlat, kalbinin derinliklerinde kim varsa, zamanı gelince yollar sizi buluşturur. Allah’ın takdiriyle hiçbir bağ kopmaz.

Selma sessizce başını salladı. Ama içinden geçen tek şey şuydu:
"Yusuf… Sen de beni düşünüyor musun?"

Ve her gece dua ederken son cümlesi hep aynıydı:
“Allah’ım… Onu koru.”