37. Bölüm – Yeni Bir Hayatın Kapısı

Selma yıllar süren savaşın karanlığından, gözyaşından ve bombaların gölgesinden sonra yabancı bir ülkeye sığınmıştı. Yorgundu, korkuları hâlâ zihninde yankılanıyordu ama kader ona bambaşka bir kapı açmıştı.

Bir gün küçük bir kasabada, yağmurdan sırılsıklam olmuş halde sokakta yürürken yaşlı bir çift ona rastladı. Hasan Dede ve Meryem Nine, yıllarını iyilikle geçirmiş, kendi evlatlarını çoktan toprağa vermiş iki insandı. Selma’nın titreyen bedenine, korku dolu bakışlarına bakınca dayanamadılar.

“Gel kızım…” dedi Meryem Nine, elleriyle Selma’nın omuzlarını sararak.
“Artık üşümeyeceksin. Bizim evimiz sana açık.”

Selma önce ürktü. Yabancılara güvenmek kolay değildi. Savaş yılları ona kimseye güvenmemeyi öğretmişti. Ama bu yaşlı gözlerde farklı bir ışık vardı. Sıcacık, merhamet dolu… İçindeki küçük kız çocuğu güvenmek istedi, çünkü çok yorulmuştu.

Hasan Dede, titreyen sesiyle:
“Bizim kızımız oldun artık. Adını ilk duyduğumuzda bile içimize işledi. Selma… Artık bu evde evladımızsın.” dedi.

O günden sonra Selma’nın hayatı yavaş yavaş değişmeye başladı.
Geceleri hâlâ bombaların sesini rüyasında duysa da sabah uyandığında Meryem Nine’nin hazırladığı sıcak çorbayı içiyor, Hasan Dede’nin bahçede çiçeklerle uğraşırken gülümseyişini görüyordu.

Her geçen gün yaraları biraz daha sarılıyordu.
Ama kalbinin en derin köşesinde bir boşluk vardı.
Ne kadar huzur bulsa da, Yusuf’un gözleri hiç silinmiyordu aklından.

Selma kendi kendine fısıldadı bir gece:
“Acaba… hayatta mı? O da benim gibi yeniden bir yuva bulabildi mi? Yoksa hâlâ o karanlık sokaklarda mı?”

Ve gözlerinden süzülen yaş, bu defa hem acının hem de umut kırıntısının ifadesiydi.