22. Bölüm – “Enkazın Altındaki Ses”

Yusuf ve Selma, sokakta ilerlerken kulaklarına boğuk bir ses geldi. Yanık kokusu, duman ve patlamaların arasında, enkazın altından yükselen bir inilti…

Selma hemen dizlerinin üstüne çöktü.
“Yusuf, biri yardım istiyor!” dedi telaşla.

Yıkılmış bir binanın taşlarının arasından bir el görünüyordu. Yusuf bütün gücüyle taşları çekmeye başladı. Kan ter içinde uğraşırken, enkazın altındaki adam hırıltılı bir sesle konuştu:
“Çocuklar… sakın… bırakmayın beni…”

Sonunda yaşlı bir adamın yüzü göründü. Yarı gömülü, yüzü toz içinde, alnında kan… Ama gözleri hâlâ yaşıyordu.

“Amca, dayan! Seni çıkaracağız.” dedi Yusuf.

Adam zor nefes alıyordu.
“Evlat… yorulma. Biliyorum, çıkamayacağım. Ama dinleyin… ne olur dinleyin.”

Selma gözyaşlarını tutamadı.
“Susma amca, konuşma gücünü tüketme!”

Ama yaşlı adam, hayatta kalma arzusundan çok, içini dökme ihtiyacıyla konuşmaya devam etti:
“Benim bir bahçem vardı… Nar ağaçlarıyla dolu. Çocuklarım sabahları kahkahalarla koşardı orada. Karım… bana her sabah ekmek yapardı. Kuşlar ötüşürdü, sokaklarda çocuk sesleri vardı. O günleri… size anlatmalıyım, çünkü kimse artık hatırlamıyor.”

Yusuf’un gözleri doldu.
“Amca, o günler geri gelecek. Yemin ederim.”

Adam başını salladı, sesi titreyerek devam etti:
“Şimdi… sadece yıkık duvarlar, yangınlar, çığlıklar… Dünya büyük ama… bize mezar kadar küçük bir alan bıraktılar. Savaş… insanın önce evini, sonra yüreğini yıkıyor evlat.”

Selma hıçkırarak Yusuf’un elini tuttu. Yaşlı adamın sözleri kalbine bir hançer gibi saplanmıştı.

Birden etraflarına siren sesleri karıştı. Gökyüzünde tekrar bombaların uğultusu…

Adam son nefesini verirken fısıldadı:
“Unutmayın… bir zamanlar biz de gülüyorduk…”

O an taşların arasındaki el düştü, sesi sustu. Yusuf başını eğdi, yumruklarını sıktı.

“Selma… bu hikâyeyi dünyaya anlatacağız. Ne pahasına olursa olsun…”

Selma gözyaşlarıyla fısıldadı:
“Evet Yusuf… çünkü savaş sadece burada değil, insanlığın kalbinde ölüyor.”