2. Bölüm – Sessiz Çığlıklar
O geceyi hiç unutamıyorum. Annemin elleri sıcaktı ama titriyordu. Sokaktan geçerken gözlerime hep aynı görüntü takılıyordu: Duvarı yıkılmış odalar, yatağın yarısı dışarıda kalmış bir ev, yerde ters dönmüş tencere… İnsanlar bağırıyordu ama sanki sesleri kulaklarımın içine ulaşmıyordu.

Bir köşede, arkadaşım Sami’nin ayakkabısı vardı. Tek ayakkabı… Yanında kimse yoktu. Onu almak için eğildim, annem elimden çekti. “Yusuf, bakma!” dedi. Ama ben zaten görmüştüm. Ayakkabının hemen ilerisinde, üzeri toprakla kaplanmış küçük bir el…

Koşmaya başladık. Kalbim göğsümden çıkacak gibiydi. Evin kapısını kapatırken annem, “Burada güvendeyiz” dedi. Ama kapıdan içeri girdiğimizde güvende olmadığımızı biliyordum. Çünkü bombalar duvarlardan geçmeyi bilir, korku ise kapı dinlemez.

Birden ışık gitti. Karanlıkta sadece annemin nefesini duyabiliyordum. Dizlerimin üstünde otururken, pencereden ince bir ışık girdi. O an fark ettim: O ışık, ay değildi… Uzakta yanan bir binanın aleviydi.

Sonra, hayatımın en sessiz anı geldi. Öyle bir sessizlik ki… Ne bomba sesi vardı, ne insan sesi, ne de rüzgâr. O sessizlik bana kötü bir şeyin olacağını fısıldıyordu.

Bir sonraki patlama çok yakındı. Duvar titredi, başıma toz döküldü. Annemin eli aniden benden ayrıldı. Dumanın ve taşların arasında onu aradım. Öksürüyordum, gözlerim yanıyordu. Seslendim:
— Anne!

Cevap gelmedi.

Yalnızdım.

Ve o gece, kalbimin içindeki çocuk öldü. Geriye sadece yetim bir beden kaldı.