Ey nefsim, sana iki çift sözüm var, dur, dinle!

Doymak bilmeyen sen misin, yoksa nefs ben miyim?

Öyle senli benli olduk ki sana yem miyim!

_______Sıyrıl artık gafletten, etme dünyaya tamah,

_______Varacağın bâkîde hûriler okur segâh.


Yokluğunu gözlerime sürme diye çektim,

Cezbe cezbe muhabbetini bağrıma ektim.

Sultanım, can efendim, yalnızlığımla yektim,

Sevgimle büyüttüğüm en nadide çiçeksin...

Keşke ben on dört asır evvelinde doğaydım,

Yürüdüğün yollarda bastığın toz olaydım.

Okşadığın yetim, öksüz baş da ben olaydım,

Yoluna şehit düşen bir can da ben olaydım,

Bağrına bastığın bir evlat da ben olaydım...

Bir kere nazarını almış da ben olaydım,

Huzurunda lale gibi boynumu bükseydim.

Efendim, sultanım, cürmüm ile geldim sana,

Pişmanım, ne olur, mücrim ümmetini affet...

Gözyaşımı koynuma akıtsaydım huzurda,

Sonra saatlerce sessiz sessiz ağlasaydım.

Efendim, sultanım, yokluğun çok zor deseydim,

Dayanamıyor ümmetin inan sensizliğe.

Her yanımızdan kanlar akıyor damla damla,

Neye dokunsak ağlıyor, ağlatılıyoruz...

Sokaklar çığlıksız, leş beddualarla doldu,

Huzursuz gönüller günahkâr lekeyle doldu.

Yüreklerimizi aşk, muhabbetin yerine

Hırsla dolu intikam, hayasızlık bürüdü.

Sen gittin, biz bittik! Sen gelince biz doğarız,

Yeniden doğmamız için gel, ne olursun, gel...