Liseyi bitirir bitirmez çalışmaya başladım. İstanbul dışında bir üniversite kazandım ama annem göndermedi. “Kız kısmı ailesinden uzakta okumaz,” dedi. Babam destekledi ama annemin sözü geçti. Biraz korkutuldum, birazda bastırıldım ama o anlıktı biliyordum. Okuma isteğim ağır basacaktı, sadece zamana ihtiyacım vardı o dönem. Özetle "korunma" adı altında sınırlandırıldım.
Üç yıl iş hayatım oldu. Ama içimdeki ses susmadı. Kendi bildiğimi yapmaya ve üniversite okumaya karar verdim. Yeniden sınavlara girdim. İşe giderken ders çalışıyor, her fırsatta kitap okuyordum. Ve kendi imkânlarımla kazandığım ve sırf anneme inat, özellikle ilk sıraya yazdığım İstanbul dışı olan üniversiteye yerleştim. İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesinde okudum. Keşke sosyoloji ya da psikoloji okusaymışım diye içimden çok geçirdim ama o dönemde lise arkadaşlarımın etkisiyle o bölümü seçtim. Aslında tek isteğim vardı;
Ailemden ve İstanbul’dan uzaklaşmak. İşimden ayrıldım. Ailemle vedalaştım. Uzak diyarlara gittim. Okul bitti, yeniden iş hayatı başladı.
Sonra yeniden eğitim almaya, üniversite okumaya devam ettim. İş ve eğitimi aynı anda yürüttüm. Hayat bana hiç durmayı öğretmedi.
Derken 2008 yılının ağustos ayında eşimle iş ortamında tanıştım. O dünyanın bir ucundaydı, ben diğer ucunda. “Olmaz” denilen bir ilişkiydi. Ama aylar sonra atılan imzalarla “olur”a dönüştü. Mutluyduk. Hayatıma çok şey kattı. Onunla gerçek sevginin ne olduğunu tattım, yaşadım, öğrendim. Bu yüzden kendisine minnettarım.
Bu kitap vesilesiyle de binlerce kez teşekkür ediyorum.

Tüm bu yaşananlar, içimdeki farklılığın tesadüf olmadığını yavaş yavaş fark etmemi sağladı. Yolumu hep zorlayarak seçmiş olmam, aslında kendi sesimi en başından beri duyduğumu gösteriyordu.
Bu fark ediş, kadınlık bilgeliğimin sessizce büyüdüğü ilk eşikti.