Üçüncü ameliyatın ardından bedenimde yaşadığım her olağandışı his, sağlık sisteminin dar bir bakış açısıyla değerlendirilmişti. Zaman zaman tüm vücudumu sarsan, ayak uçlarımdan yukarı doğru yayılan elektrik çarpmasına benzer dalgalar yaşıyordum. Bu his ani geliyor, bedenimi kilitliyor ve kontrolümü elimden alıyordu. Yaşadığım şeyin fiziksel bir karşılığı olduğunu biliyordum; çünkü daha önce de aynı süreci yaşamıştım. Buna rağmen bu belirtiler, tekrar tekrar psikolojik nedenlere bağlandı. İhmaller, aceleci yorumlarla örtülüyor; sorularım, kaygılarım ve itirazlarım “zihinsel” bir açıklamayla geçiştiriliyordu. Oysa ben bedenimde olanı hissediyor, aynı döngünün yeniden başladığını fark ediyordum. Yaşadıklarımın psikolojiye indirgenmesi, yalnızca tedaviyi geciktirmedi; aynı zamanda güven duygumu da zedeledi. Bu bölümde anladım ki, görülmeyen acı en çok yok sayıldığında derinleşiyor ve insan, en çok o zaman kendi sezgisine tutunmak zorunda kalıyor.

Özellikle ayaklarımda ve bacaklarımda yoğun şekilde elektrik çarpmasına maruz kalıyordum. Günlerce, açıklanamayan bir sebeple bütün bedenimde kimi zaman kısmi, kimi zaman sürekli ve tamamen bir elektirik akımına kapılmış gibi hissediyordum. Bu durum beni fiziksel olarak kilitliyor, zihinsel olarak da tüketiyordu. Doktorlar yaşadığım bu durumu tamamen psikolojik olarak değerlendiriyordu. İsim vermek istemiyorum; onlar kendilerini biliyor. Oysa ben bedenimde olanı net bir şekilde hissediyordum. Bu yüzden o anlarımı eltime ve anneme telefona kaydettirdim, videolarını çektirdim. Bana inanılmayacağını düşündüğüm için ve en azından geriye bir kanıt, bir hatıra kalsın diye kayıt altına alındı. Bedenim bitap düşmüştü. O kadar yorgundum ki ne uyuyabiliyor, ne ayaklarımın üzerine basabiliyor, ne de bu hâlden kurtulabiliyordum. Bağırıyor, ağlıyor, acıdan kıvranıyordum. O an için bana gerçekten yardım eden kimse yoktu.

Günler sonra annem bir şey düşündü ve düşündüğünü de hayata geçirdi. Yan odadaki hastanın yakını olan, bugün hâlâ minnetle andığım çok değerli bir ablamızla birlikte harekete geçti. Annem akıllı ve bilinçli bir kadındı. Hastanenin bahçesinden toprak alıp odaya getirdiler. İki ayağıma poşetle toprak bağlandı. Toprağın elektriği çektiğini düşünmüştü ve gerçekten de öyle oldu. Annemin bulduğu bu çözümle bedenimdeki elektrik çarpması hissi kayboldu. Bedenim ilk kez rahatladı. Doktorlar bu duruma çok şaşırmıştı. “Bizim aklımıza gelmemişti, gerçekten çok iyi bir fikir olmuş,” dediler.

Ben de doktoruma dönüp şunu sordum: “Hani psikolojikti? Günlerdir size elektrik çarpıyor diyorum, bana inanmıyordunuz. Toprakla nasıl düzeldi, bunu bana açıklayın.” O an durdu ve özür diledi. “Aylardır her şeyi psikolojik olarak düşündükçe sen beni şaşırtıyorsun,” dedi. Hayatında ilk kez böyle bir vakayla karşılaştığını itiraf etti.