Sonbaharın Yeli

Geldi işte. Önce bir fısıltı gibi kapı eşiğinde durdu, sonra pencere pervazında alaycı bir melodi çaldı. Sonbahar yeli. Yazın o rehavetli, tembel sıcaklığını bir anda silip süpüren, keskin ve dürüst bir nefes. Sanki doğanın kendisi, artık oyunun bittiğini söylüyor.

Bu rüzgâr, bir dedikoducu gibidir; ağaçlara yaklaşıp en gizli sırlarını fısıldar, sonra aniden yön değiştirip onların eteğindeki yaprakları yerden hırsla koparır. Sarı, turuncu ve kızılın en dramatik tonlarına boyanmış bu kağıt parçalarını havaya savurur; bir veda dansı, bir isyan sahnesi. Her kopan yaprak, geride bırakılan bir anının feryadıdır.

O yel, tenime değdiğinde beni ürpertir, ama bu tatlı bir ürpertidir. Çünkü o, sadece soğuk getirmez; beraberinde açıklık getirir. Perdeyi aralar, görüşü netleştirir. Artık mazeret yok, saklanacak gölge kalmadı. Her şey çıplak ve gerçek. Rüzgârın uğultusu, bana hep şunu söyler: "Değişime direnmek boşuna. Bırak gitsin. Bırak her şey dökülsün, ki yeniden yeşerebilesin."

Ben de paltoya sarılır, saçlarımı dağıtmasına izin veririm. O deli, özgür ve biraz da melankolik esişinde, ruhumun derinliklerinde bir şeylerin canlandığını, eski kabukların soyulduğunu hissederim. Sonbaharın yeli, aslında bir son değil, bir başlangıç davetidir.

Hüseyin TURHAL