Sessizliğin Kırmızıya Boyandığı An

Balkon, evin en dışarıda, ama yine de en içerideki köşesidir. O, hayatın tam ortasında duran, küçük, özel bir sahnedir. Ve çay, bu sahnenin başrol oyuncusudur. İnce belli bardağın sıcağı, avucuna oturduğunda, günün bütün telaşı elinden akıp gider. O buhar, havaya karışan küçük bir mucize gibidir.

Balkondan aşağı bakarsın. Şehrin bütün sesi, bir mırıltıya dönüşmüştür. Korna sesleri, uzak bir fonda çalan anlamsız bir melodi. Sen ise, o beton ormanın tepesinde, kendi zamanını demleyen bir izleyicisin. Ne acelen var, ne de bir yere yetişme zorunluluğun.

Çayın ilk yudumu, boğazından aşağı inen sıcak bir huzurdur. Şekerin yavaşça erimesi gibi, zihnindeki düğümler de yavaşça çözülür. Gökyüzü, gün batımının son kırmızılığıyla boyanırken, bu anın ne kadar geçici ve ne kadar kıymetli olduğunu anlarsın.

Bu eylem, sadece çay içmek değildir. Bu, küçük bir varoluş molasıdır. Hava kararırken, etraftaki ışıklar birer birer yanarken; sen, elinde sıcak bardağınla, hayatın o sade, duru anını kutlarsın. Gündelik olanın içinde saklı olan en büyük lüks, işte bu sessiz kabulleniştir.

Hüseyin TURHAL