Pencere Kenarında Unutulmuş Gözlükler

O gözlükler, camın kenarında, hafif bir eğimle durur. Sanki sahibi bir saniyeliğine kalkmış, hemen geri dönecekmiş gibi. Ama o an gelmez. Çerçeveleri, güneşin öğleden sonra vuran ışığını yakalar; sahibinin şimdi baktığı manzarayı camlarının arasından değil, çıplak gözle gördüğünü ima eder.
Unutulmuşlukları, bir vedanın hafifliğini taşır. Gözlükler, sadece görmeye değil, bakmaya yarar. Onları bırakan kişi, belki de artık dünyayı filtreden değil, doğrudan kalbinden görmek istemiştir. Ya da belki de artık bakılacak hiçbir şey kalmamıştır.
Camlardaki o hafif toz tabakası, zamanın durduğunu gösterir. Onların arkasından okunan kitaplar, izlenen filmler ve yüz yüze bakılan hayatlar, şimdi o camların ardında donmuştur. Her bir mercek, geçmiş bir odağın sessiz tanığıdır.
Pencere, dışarısı ile içerisi arasındaki sınırdır; gözlükler ise netlik ile bulanıklık arasındaki eşik. Orada, pencere kenarında, camdan süzülen ışıkla parıldayan o çift lens, sahibinin o an neyi düşündüğünü, neye baktığını sessizce sorar. Onlar sadece birer araç değil, sahibinin dikkatini emanet ettiği, kırılgan bir emanettir.