Mum Işığı

O alev, bir noktadır, karanlığın ortasında çaresizce titreyen bir kalp atışı. Elektriğin ve gürültünün sustuğu anlarda, odanın bütün varlığını kendi küçücük varlığıyla tanımlar. Etrafındaki nesnelerin gölgeleri devleşir, duvardaki desenler ürkütücü canavarlara dönüşür; çünkü mum ışığı, sadece aydınlatmaz, aynı zamanda geride kalan bütün sırları da büyütür.
Fitilin ucundaki o sarı damla, hayatın en kırılgan halidir. Tek bir nefesle söndürülebilir, en küçük hava akımıyla dans eder, sürekli bir kaybolma tehdidi altındadır. Bu kırılganlık, onu daha da değerli kılar; çünkü biliriz, sunduğu her an, geçici bir armağandır.

Mum ışığının huzmesi, yüzleri yumuşatır, çizgileri siler. Sohbetler bu loşlukta daha dürüst, itiraflar daha cesur olur. Çünkü mum, bize, bütün dikkatimizi tek bir ana vermemiz gerektiğini fısıldar; ne geçmişin pişmanlıklarına ne de geleceğin telaşına odaklanmadan, sadece o anın sıcaklığına.
Erimekte olan balmumu, zamanın yavaşça tükenişini gösterir. Her damla, harcanmış bir dakikadır. Ve o ışık söndüğünde, geride kalan sadece tatlı bir duman kokusu ve zihne kazınmış, loş bir huzur anısıdır.