Kızıl Bulutun Vedası

Kızıl bulut... O, sadece gökyüzündeki bir yoğunlaşma değil; o, batan güneşin gökyüzüne attığı son imzadır. Gündüzün tüm gürültüsü ve karmaşası çekilirken, gökyüzü, bir anda tutkuyla yanıp sönen bir tuvale dönüşür. Bu kızıllık, neşeden çok, görkemli bir veda hüznü taşır.

Bulutlar, bu son ışığı yakaladıklarında, demirden bakıra, kandan güle dönen binbir tona bürünür. Onlar, gökyüzünde biriken gün boyu yaşanan öfkenin ve sevincin süzülmüş, saf hali gibidir. Yoğunlukları, bir epik savaşın ya da ihtişamlı bir kraliyet cüppesinin katmanlarını andırır.

Bu kızıllık, bize sonun da ne kadar güzel olabileceğini fısıldar. Her bitişin, arkasında böyle çarpıcı, böyle unutulmaz bir iz bırakması gerektiğini hatırlatır. O, bir uyarıdır aynı zamanda; güzelliğin geçici olduğu, bu ihtişamın sadece dakikalar süreceği uyarısı.

Kızıl bulut, gökyüzünün en büyük dramasıdır. Sessizce, tüm görkemiyle yanar, sonra yavaşça söner ve geceye teslim olur. Geride bıraktığı his, hem derin bir huzur hem de kaçırılan bir fırsatın hafif bir pişmanlığıdır. O, varoluşun ateşiyle boyanmış bir andır.

Hüseyin TURHAL