Issız Bir Kumsal

Ne bir şemsiye, ne bir ayak izi. Sadece ben, okyanus ve aramızdaki bu altın rengi sükunet. Issız bir kumsal. Sanki dünya, tüm telaşını ve insan sesini bu noktadan çekmiş, geriye sadece doğanın ham tuvali kalmış.
Kum, ayaklarımın altında ılık ve yumuşak bir yastık. Dalgalar, kıyıya düzenli bir ritimle vuruyor; ne bir fırtına tehdidi ne de bir çocuk neşesi var bu seste. Bu, evrenin nefes alıp verişinin en saf, en yavaş halidir. Kulağımı dolduran tek şey, rüzgârın ve suyun sonsuz fısıltısı.
Burada, zaman kavramı erir. Güneşin pozisyonundan başka bir ölçü birimi yok. Sahilde yürürken bulduğum her deniz kabuğu, denizin bana bıraktığı küçük bir not, bir sır. Onları avucumda tutarken, uzak diyarlardan gelen bu sessiz tanıkların hikayesini dinlerim.
Issız kumsal, bir arınma yeridir. Kalbimdeki tüm fazlalıklar, okyanusun genişliği karşısında küçülür, önemsizleşir. Burası, yalnızlığın huzur verdiği nadir yerlerden biridir. Denizin engin ufku, düşüncelerimi de alıp götürür, onları sonsuzluğa salar. Kumsal, beni kendi iç sesime geri döndüren, çıplak ve dürüst bir aynadır.

Hüseyin TURHAL