Islak Asfaltın Yansıması

O asfalt, yağmurun ardından, bir ayna olmaktan çok, derin bir kuyuya dönüşür. Işıklar, sarı ve kırmızı neonlar, çamurlu ve siyah yüzeye dökülür; yukarıdaki kentin telaşını, olduğu gibi değil, bulanık ve melankolik bir rüya gibi geri verir.

Yürüdüğün yüzey, bir anda gökyüzü olur. Ayaklarının dibinde, trafikte sıkışmış farlar, gece lambasının titrek ateşi ve gökdelenlerin soğuk siluetleri tersine çevrilir. Sen, o yansımanın kenarında yürürken, sanki iki dünya arasında kalmışsın hissine kapılırsın: gerçek ve çarpıtılmış olan.

Islak asfalt, şehrin bütün sırlarını içine çeker. Yağmur, sadece yüzeyi temizlemekle kalmaz, aynı zamanda bütün gürültüyü, bütün koşuşturmayı da boğar. Geriye, sadece yansımanın bıraktığı sessiz, ıslak parlaklık kalır. Bu parlaklık, seni bir an durmaya, başını eğip kendi aksi aksinde boğulmaya zorlar.

Her geçen arabanın tekeri, bu geçici aynayı bir anlığına dalgandırır, yansıyan ışıkları binlerce kırık parçaya böler. Ve sonra, tekrar eski haline döner; bir anlık kaosun ardından gelen kusursuz hüzün. Islak asfalt, bize, her şeyin geçici olduğunu, en parlak anların bile sadece bir yüzey yansıması olduğunu fısıldayan, kentin en dürüst tanığıdır.