İlk Görüşte Nefret

Göz göze geldik. O an, havada bir ısı yükseldiğini hissettim, ama bu, aşkın sıcaklığı değildi; bu, buz gibi bir çarpışmaydı. Hiç tanımadığım bu insanın varlığı, damarlarımda dolaşan yanlış bir frekans gibiydi. Sanki o, benim zıttım, evrenin benim için hazırladığı en uyumsuz nota idi.

Bu, bir mantık meselesi değildi. Beynim henüz bir yargıya varmadan, ruhum derin bir reddediş feryadı koparmıştı. Vücudumun her hücresi, ondan uzak durmam gerektiğini haykırıyordu. Ses tonu, duruşu, hatta gözlerindeki o keskin parıltı bile, benim içimdeki en hassas teli titreten birer hakaretti.

O an, aramızda görünmez, kalın bir duvar örüldü. Sanki biz, farklı filmlerden, farklı gerçekliklerden gelmiş iki figürdük ve bir araya gelmemiz, kozmik bir hataydı. Ona bakmak, aynada görmek istemediğim bir kusurumu görmeye benziyordu. Bir yüzleşmeydi, ama benim kiminle yüzleştiğimi bilmiyordum.

İlk görüşte nefret, sadece bir iticilik değil; o, yoğun bir tanımadır. Sanki geçmiş yaşamlardan kalma, çözülmemiş, acı bir hesaplaşmanın aniden yüzeye çıkması gibi. O bir saniye, tüm hayatımın basit bir karşıtlıklar zinciri olduğunu gösterdi. Ve ben, o an anladım ki, tüm hayatım boyunca ondan kaçıyordum.

Hüseyin TURHAL