Harabe

Rüzgâr, buradaki boşluklardan geçerken bir ıslık çalıyor. Bu, kaybolmuş bir şarkının melodisi. Duvarlar, artık tavanı olmayan bu mekânda, gökyüzünü çerçeveleyen kırık dişler gibi duruyor. Üst üste yığılmış taşlar, bir zamanlar hayatın merkezi olan bu yerin, şimdi büyük bir unutulmuşlukla nasıl kuşatıldığını gösteriyor.

Bir harabe. Bu, sadece yıkılmış bir yapı değildir; bu, kesilmiş bir cümlenin sonudur. Pencereler, çerçeveleri dahi kalmamış boş göz yuvaları gibi bakıyor dünyaya. İçeride kalan birkaç paslı demir parçası ve tozlanmış kiremit, bir zamanlar burayı yuva yapan ellerin ve yüzlerin hatırasını taşıyor.

Yere çömeliyorum. Toprakta, bir zamanlar bir mutfak zemini olan yerde, yabani otlar boy vermiş. Hayat, inatçı ve umursamaz. İnsan emeğinin bittiği yerde, doğa hemen boşluğu doldurmaya başlıyor. Bu, aynı zamanda hüzünlü bir teselli kaynağı.

Bir köşe taşına dokunuyorum. Soğuk ve yosun tutmuş. Bu taşın altına gömülü, bir zamanlar söylenen kahkahalar, edilen yeminler, dökülen gözyaşları var. Harabe, zamanın en dürüst tarihçisidir. İhtişamın ne kadar geçici olduğunu, sağlam görünen her şeyin bile bir gün toza dönüşeceğini gösterir.

Gidiyorum. Arkamda bıraktığım bu yıkıntı, sadece bir enkaz değil. O, tüm o bitmiş hayatların, sessizce bekleyen ruhların anıtıdır. Harabe. İnsana, geriye kalan boşluğun bile, ne kadar çok şey anlatabileceğini öğreten yer.