Gözden Kaçan Neşe

Neşe, her zaman kapınızı davul çalarak çalmaz. Genellikle çok sessiz gelir, o kadar sessiz ki, onu fark etmeniz için gürültüyü dinlemeyi bırakmanız gerekir.
O, dev bir havai fişek gösterisi değil. O, sabahın ilk saatlerinde, camdan sızan ışık huzmesinde dans eden toz zerrecikleridir. Ya da elinizdeki kahvenin ilk yudumunda dilinize yayılan o kusursuz sıcaklıktır. Beklenmedik bir anda, radyonun eski bir şarkıyı çalmaya başlamasıyla vücudunuzda oluşan o hafif, tatlı ürpermedir.

Gözden kaçan neşe, büyük planların arasında sıkışıp kalmış, minicik bir mola yeridir. Mesela, uzun bir günün sonunda evinize girerken, kapının ardındaki o tanıdık, güvenli koku. Ya da bir yabancının size attığı içten bir gülümseme, karşılığında hiçbir şey beklemeden.

Biz, hep büyük zaferleri bekleriz. Ama neşe, tam da bu bekleme anlarında gizlenmiştir. Bir kedinin sessizce kucağınıza kıvrılması, yağmurun cama vuran ritmik tıkırtısı... Bunlar, hayatın size fısıldadığı küçük, şifreli ödüllerdir. Onlar, ne büyük bir olay, ne de bir başarı gerektirir. Sadece farkındalık ister.

Gözden kaçan neşe, aslında hayatın arka plan müziğidir. Sürekli çalar, ama biz çok yüksek sesle konuştuğumuz için onu duyamayız. Ve onu bulduğumuzda, anlarız ki; gerçek mutluluk, aradığımız yerde değil, tam da bulunduğumuz yerdedir.

Hüseyin TURHAL