Görünmez Bir Nefes

​Bir tencerenin kapağını araladığında, birden fırlayan beyaz bir hayalet gibisin. Ya da kış sabahı pencere camında biriken, parmak ucuyla çizim yaptığımız o ince ter tabakası. Seni somut bir madde olarak değil de, daha çok bir geçiş ânı gibi düşünüyorum. Sıvının sabrının tükendiği, kaynama noktasında özgürlüğe doğru attığı o son, coşkulu adım.

​Sen, nehirlerin görünmez yükselişisin. Denizlerin, gökyüzüne fısıldadığı o sıcak sır. Yeryüzü, seni kucaklayan o devasa kazan; Güneş ise, seni dansa kaldıran o enerjik virtüöz. Yükselirsin, hafiflersin, ağırlığını kaybeder, şekil tanımayan bir ruha dönüşürsün. Mavi boşlukta süzülürken, artık ne suyun o soğuk tutukluluğu ne de buzun o katı kararlılığı sana aittir.

​Oysa bu özgürlük uzun sürmez, değil mi? Gökyüzünün yüksek ve soğuk salonlarında, diğer senin gibilerle karşılaşırsın. Birbirinize yaklaştıkça, o görünmez hafifliğinizden bir şeyler kaybedersiniz. Milyarlarca su buharı zerresi, usulca bir araya gelerek gri bir cemaat oluşturur. İşte bulut olursun.

Estetik, ağırbaşlı, hantal ama yine de içinde fırtınaların enerjisini saklayan.
​Ve döngü tamamlanır. O coşkulu kaçışın sonu, bir merhamet eylemine dönüşür. Yoğunlaşırsın, ağırlaşırsın, yorgun bir tanecik olarak tekrar yeryüzüne inmek üzere hazırlanırken... Yağmur olursun, kar olursun, çiğ ya da dolu. Sen sadece bir madde değilsin; sen, sistemin nefesisin, yaşamın sürekli hareket eden, asla durmayan döngüsünün en zarif kanıtısın. Görünmezsin ama her yerdesin.