Gökyüzünün Yeryüzüne Dökülen Gözyaşları

Yağmur, bulutların yeryüzüne gönderdiği evrensel bir nottur. Sadece ıslatmakla kalmaz, aynı zamanda her şeyi temizler, arındırır. Caddelerdeki bütün kiri, asfaltın üzerindeki bütün telaş izlerini siler süpürür. Dünya, her yağmurdan sonra yeni bir başlangıç yapar.

Pencere camına vuran o ritmik ses, kusursuz bir ninnidir. Dışarıdaki dünya durulurken, içerideki sesler derinleşir. Kitap sayfalarının hışırtısı, demlenen çayın kokusu... Yağmur, bize bir an durup içimizdeki sessizliği dinlememiz gerektiğini hatırlatır. O, acele etme zorunluluğunu ortadan kaldıran, doğal bir mühürdür.

Yağmurun kendine has bir hafızası vardır. Eskiden kalma, derinlerde sakladığın melankolik anıları yüzeye çıkarır. Yağmur yağarken gelen hüzün, bir keder değil, bir kabulleniştir. Bütün o geçmişe ait kırgınlıkların, gökyüzünün de katıldığı bir ortak ağlama seansıdır.

Ve o ıslak toprak kokusu... Adı "petrikor" olan o eşsiz koku, bir yeniden doğuşun kokusudur. Bize hayatın, ne kadar sert olursa olsun, her zaman filizleneceğini, her zaman yeşereceğini fısıldar. Yağmur, sadece gökten inen su damlaları değil, hayatın kendisine duyulan saf inançtır.

Hüseyin TURHAL