Gece Treni

Dışarıdaki dünya, kararmış bir film şeridi gibi akıp gidiyor. Pencere camı, hem bir ayna hem de bir pencere; içeride yüzümün solgun yansıması, dışarıda ise hızla kaybolan siyah silüetler. Gece treni. Bir yerden başka bir yere, bir hayattan başka bir hayata doğru yapılan hırıltılı bir kaçış.

Trenin ritmi, bir uyku şarkısı gibi beynime işliyor. Tekerleklerin raylar üzerindeki o kesintisiz, melankolik takırtısı, hem teselli edici hem de huzursuz edici. Her takırtı, bir dakika, bir kilometre, geride bıraktığım bir anı temsil ediyor. Bu ritim, tüm düşüncelerimi yavaşlatıyor, onları loş ışıkta dans eden toz zerrecikleri gibi havada asılı bırakıyor.

Kompartıman loş, yabancılar uyuyor. Her biri, kendi sessiz hikayesinin içine çekilmiş. Kimse konuşmuyor, herkes kendi içindeki bilinmeyen istasyona doğru yol alıyor. Kapalı gözler ve hafifçe açılmış ağızlar; bu, insan yalnızlığının en çıplak, en savunmasız halidir.

Dışarıda, ara sıra geçen bir ışık hüzmesi, tarlaları, ağaçları ve terk edilmiş istasyonları kısa bir anlığına aydınlatıp hemen geri çekilir. Gece treni, geçiş anıdır. Ne tam olarak buradayım, ne de varmak üzereyim. Sadece o iki nokta arasındaki o askıda kalmış zamanda varım; bir yere doğru gidiyorum, ama en çok da kendime doğru yol alıyorum.

Hüseyin TURHAL