Duvarlardaki Yankı

Yalnızlık, kapıyı çalmadan giren, ama asla oturup bir kelime etmeyen o görünmez misafir. Odada, sadece senin bıraktığın nefesin ağırlığı var. Dört duvar, birer ayna gibi. Bakıyorsun, ama gördüğün sadece kendi silüetin. Işık söndüğünde, içeride biriken yüksek bir sessizlik kalıyor. O sessizlik, bazen bir çığlık kadar keskin.

Bazen, dünyanın bütün gürültüsü o an kapının ardında birikiyor gibi hissediyorsun. Kahkahalar, korna sesleri, aceleci ayak sesleri... Hepsi orada, ama sana ait değil. Sen, o kalabalık senfoninin dışında, tek bir notanın bile ulaşmadığı bir boşluktasın. Telefon, masanın üzerinde bir yabancı gibi duruyor. Ona dokunmak, dünyanın seni anlama zorunluluğunu hatırlatacak. Ve sen, bu yorgunluğu göze alamıyorsun.

Yalnızlık, yalnızca bir mekân durumu değil. O, zamanın farklı akması demek. Saatler uzuyor, dakikalar genleşiyor. Beklenen hiçbir şey yokken, zamanı tüketme zorunluluğu... Pencereden dışarı bakmak, başkalarının hikâyesine dâhil olamadan şahitlik etmek. Sanki bir tiyatro sahnesindesin, ama ışıklar hep diğer oyuncuların üzerinde.

Ve en zoru: Bu yalnızlığın, senin en sağlam sığınağın olduğunu bilmek. Dışarıdaki dünya ne kadar karmaşık ve yorucuysa, bu sessiz köşe o kadar güvenli. Kimsenin gelmeyeceğini bilmek, aynı zamanda kimseye açıklama yapmak zorunda olmamak demek. Yalnızlık, hem derin bir acı, hem de kimseye ait olmama özgürlüğü. İkisi, aynı anda nefes alıp veriyor.

Hüseyin TURHAL