Dürüst Bir Kıvılcım

O, elinize aldığınızda ağırlığını hissettiren, metalin soğuk dürüstlüğünü teninize taşıyan bir nesne. Ne bir plastik hafife alma, ne de parlak bir lüks iddiası var. O, sadece işini yapacağını söyleyen, eski bir dostun tok el sıkışması gibi.

Zaman onu eskitmemiş, tam tersine ona bir zırh giydirmiş. Üzerindeki çizikler, düşmeler, benzinin lekesi... Hepsi birer madalya. Her biri, yakılan bir tütünün, anlatılan bir hikayenin, beklenen bir haberin sessiz şahididir. Onun gövdesi, bir muhtarın elinde, bir çay ocağının masasında, bir tarlanın rüzgarında geçen yılların haritasıdır.

Çarkı çevirirsiniz. İlk başta kuru, keskin bir "tık" sesi gelir. Sonra taşın metal ile sürtüşmesiyle oluşan o tek, güçlü kıvılcım. Ve ardından, fitilin ucunda beliren o sarsılmaz, mavi-sarı alev. Bir kibritin telaşı, tek kullanımlık çakmakların narinliği onda yoktur. O alev, sanki "Buradayım ve işimi yapacağım," dercesine kararlıdır. Rüzgâra karşı bir meydan okuma, bir direnç sembolüdür.
Benzin bittiğinde, sessizce durur.

Yeniden doldurulmayı, yeniden kıvılcım vermeyi bekler. Muhtar çakmağı, sadeliğin en büyük lüks olduğunu fısıldar. Süslü olmaya ihtiyacı yoktur; çünkü onun değeri, görünüşünde değil, ihtiyaç anında yanabilme sözünde saklıdır. O, bir kıvılcım aracı değil, bir güven sembolüdür.

Hüseyin TURHAL