Çakıl Taşları

Sahilin ıssız ve soğuk tenine yayılan, binlerce küçük, ölü dünya... Hepsi birer hikaye fısıltısı, denizden çalınmış minik yadigârlar. Ne kadar da sıradanlar; gri, kahverengi, ara sıra paslı bir kırmızılık çalınmış üstlerine. Kimisi yuvarlak, yılların ve dalgaların bitmek bilmez sabrıyla törpülenmiş bir sabır timsali. Kimisi ise hala keskin bir anıyı taşıyor, kopuşunun ilk günkü acısını saklayan kırık bir cam parçası gibi.

Burada, bu geniş kumsalda, bir arada duruyorlar. Birbirlerine dokunuyorlar, ama asla karışmıyorlar. Her birinin kendi özgün ağırlığı, kendi benzersiz pürüzsüzlüğü ya da yara izi var. Bir insan kalabalığı gibi... Her an ezilme tehlikesi altındalar, dev bir ayak ya da bir dalganın şiddetiyle savrulabilirler. Ama bu kırılgan koleksiyon, şaşırtıcı bir dirençle sessizliğini koruyor.

Eğilip birini avucuma alıyorum. Soğuk ve ıslak. Sanki denizin tüm okyanus kokusunu içine çekmiş de, şimdi onu usulca parmaklarıma geri veriyor. Bu küçük taş, kaç bin fırtına görmüş, kaç yunus sesi duymuş, kaç kere güneşin aldatıcı sıcaklığına inanıp tekrar denizin karanlık kucağına dönmüş? O kadar çok şeyin yanından geçmiş ki, artık sadece sessiz birer tanık kalmışlar. Onların yaşamı, sürekli bir bırakılış ve tekrar bulunuş döngüsü.

Bırakıyorum. Diğerlerinin arasına düşerken çıkardığı o ince, anlık "tık" sesi... İşte o, bütün bu sahili, bütün bu denizi özetliyor: Tekrarlanan, önemsiz ve aynı zamanda sonsuz bir düzen.

Hüseyin TURHAL