Boşluğun Akustiği

Gitmek, bir kapıyı kapatmak gibi değildi; daha çok, bütün duvarların, çatının ve zeminlerin aniden yok olması gibiydi. Şimdi buradayım, dün seninle paylaştığım odanın tam ortasında. Hava, bıraktığın boşluğun soğukluğuyla titriyor. Her eşya, bir zamanlar varlığını onaylayan bir ayna gibiydi; şimdi hepsi sessiz bir suçlama. O koltukta bıraktığın iz, yarım kalmış bir cümlenin en can alıcı kelimesi. Geceleri, sessizlik o kadar kalınlaşıyor ki, bir bıçakla kesip atabilirim sanıyorum. Aslında sessizlik değil duyduğum; yokluğunun akustiği bu. İçimde, çınlayan bir kuyu var. O kuyuya her baktığımda, sadece kendi yansımamın, yani sensizliğin yansıması, beni izliyor. Ve anlıyorum, ayrılık bir son değilmiş; bitmeyen, sürekli kendini tekrarlayan bir yankıymış.