Beklemenin Tadı

Beklemek, zamanı yavaşlatmak değil, onu yoğunlaştırmaktır. Bir kum saati gibi, her anın ağırlığını hissederek geçer. Beklemek, genellikle tadı acı veya yavan olan bir şey sanılır; oysa o, her zaman tatlı bir umut kokusuyla karışık, karmaşık bir lezzettir.

Beklerken, zihin sürekli bir köprü kurma eylemi içindedir: Şimdi ile gelecek arasındaki boşluğu doldurmaya çalışır. O boşluk, binbir türlü ihtimalle doludur. O boşlukta kurulan hayaller, gerçekleşecek olandan her zaman daha canlı, daha parlaktır. Beklemenin en güzel yanı, o anın gelmesinden çok, gelme ihtimalinin büyüsüdür.

Bekleme koltuğu, dünyanın en dürüst yeridir. Orada, elinizdeki saate bakmaktan başka yapacak hiçbir şeyiniz yoktur. Telefonunuzdaki bildirimler bile anlamını yitirir. Sadece o anı, o kapının açılmasını, o haberin gelmesini bekleriz. Ve bu pasif eylem, aslında en büyük direniştir. Aceleye karşı durmak, sabretmek ve zamanın kendi hızında akmasına izin vermek.

Beklemenin tadı, aslında gerçekleşecek olandan hemen önceki o keskin, nane ferahlığıdır. Mideye yayılan o tatlı gerginlik, kanın damarlarda daha hızlı akması... Biliyoruz ki, bekleyiş bittiğinde, o anın tadı, beklediğimiz anın kendisinden daha çabuk geçer. Bu yüzden, gerçek lezzet, hemen şimdi yaşanacak olan o mucizevi anın öncesindeki tatlı işkencedir.

Hüseyin TURHAL