Ak Eller, Tütün Sakızı

O anı, her şeyi unutsam bile, avuç içimin o kendine has, hafif bayatlamış ve tatlı kokusunu asla unutamam. Ak eller, şimdi o koyu, reçinemsi tütün sakızını yavaşça yoğuruyordu. Parmak uçlarının o esnek, sabırlı hareketi; bir telaş yoktu, sadece zamanın ağırbaşlı akışı.

O eller, çalışkanlığın ve zarafetin hikayesini anlatırdı. Ne bir yüzük takılırdı, ne bir oje sürülürdü; sadece geçmişin izlerini taşıyan o ince, damarlı ten. Ve o eller, o koyu, gizemli maddeyi avuçlarında ezerken, sanki tüm o bekleyişi, tüm o sessizliği de o sakızın içine mühürlerdi.

O koku, sadece tütünün acımsı tadı değildi. O, bir sessizliğin kokusuydu; kapalı bir oda, pencereden sızan loş ışık ve konuşulmayan her şeyin ağırlığı. Bir tiryakinin, yoksunluğunu gidermeye çalışırken bulduğu o yalnız ritüel. O sakız, bir zamanlar hayatımdaki birinin, kendi kendine kurduğu bir dünyaydı.

Şimdi o eller yok. O koku da, sadece bir anı. Ama ne zaman elimi burnuma götürsem, ya da eski bir ahşap dolabın tozunu koklasam; o temiz, ancak tütünle mühürlenmiş ellerin ve o ağır, melankolik sakızın kokusu geri gelir. O, sadece bir alışkanlık değil; o, uzun bir vedanın damakta ve ruhta kalan o keskin tadıdır.

Hüseyin TURHAL