Yedioluk köyünün sakinleri, Aziz Dede'nin artık sadece inançsal rehber değil, aynı zamanda hastalara şifa dağıtan bir hekim-i ruhânî olduğunu kabul etmişlerdi. Köyün girişinden Dede'nin evine kadar uzanan patika, her daim dertli, umutsuz ve hasta insanlarla dolup taşardı. Bunlar, modern tıbbın çare bulamadığı, hekimlerin "git evinde bekle" dediği, son çare olarak manevi bir umut arayan kişilerdi.
Aziz Dede, yoksul ve kimsesiz hastalarla zengin ve nüfuzlu olanlar arasında hiçbir ayrım gözetmezdi. Herkesi eşit bir şefkatle dinler, onların sadece bedenlerindeki ağrıları değil, aynı zamanda ruhlarındaki kederi ve korkuyu da dindirmeye çalışırdı. Dede'nin şifası, sadece otlar, merhemler veya dualarla değil; derin bir empati ve hastanın kendine olan inancını yeniden diriltmekle mümkündü.
Kerametin Sırrı: Nefes ve Nasihat
Aziz Dede'nin şifa verme yöntemi, görenler için bir keramet (olağanüstü bir durum) olarak kabul edilirdi. Ancak Dede, bunun kendi gücü değil, "Yol'un bereketi" ve "Hakk’ın inayeti" olduğunu söylerdi.
Bir hasta Dede'nin karşısına oturduğunda, Dede öncelikle onun gönül gözüyle durumunu sezerdi. Ardından şu adımları izlerdi:
Duygusal Bağlantı: Hastayı dinler, onun yükünü paylaşır ve ona sevgi dolu bir şefkat gösterirdi. Bu, hastanın ruhsal direncini artırırdı.
Manevi Güçlendirme: Bazen elini hastanın alnına koyar, saatlerce süren derin tefekkür (murakabe) halinde kalır, ardından "Ehlibeyt'in nefesiyle" okurdu. Dede'nin nefesiyle çıkan o sıcak enerji, hastanın bedenine işler, acısını dindirirdi.
Keskin Nasihat: İyileşme sürecinin en önemli parçası, Dede'nin verdiği nasihat idi. Dede, hastalığın genellikle manevi bir dengesizlikten kaynaklandığını bilirdi.
"Oğul/Kızım," derdi, "Senin hastalığın sadece bedende değil. Sen doğruluktan ayrıldın, kalbine kin ve haset soktun. Şifa bulmak istiyorsan, sadece bu sudan içmek yetmez; kalbini de temizleyeceksin. Dürüst ol ki, vücudun da sana dürüst davransın."
Bu nasihatler, hastaların sadece fiziksel değil, aynı zamanda ahlaki ve ruhsal bir dönüşüm geçirmesini sağlardı. Birçok insan, Dede'den hem beden sağlığını hem de kaybettiği vicdan huzurunu geri kazandığını anlatırdı.
Doğruluktan Ayrılmayın Şartı
Dede, şifa dağıtırken asla çıkar gözetmezdi. Ona sunulan hediyeleri kabul etse de, bunları hemen köyün yoksullarıyla ve gelen misafirlerle paylaşırdı. Onun için en büyük ödeme, kişinin doğruluk sözü vermesiydi.
Bir hasta iyileşip Yedioluk'tan ayrılırken, Dede'nin son sözleri hep aynı olurdu:
"Sana şifa veren kudret, doğruluktan ayrılmadığın sürece seni koruyacaktır. Yalan, gıybet ve haksızlık, ruhunun tekrar hastalanmasına neden olur. Sözüm sana emanettir: Daime doğru ol."
Aziz Dede'nin şifa veren eli, aslında onun sarsılmaz imanı, koşulsuz sevgisi ve ahlaki güzellikleri yayma misyonunun somutlaşmış bir yansımasıydı. O, kerametiyle insanları cezbetmiş, nasihatleriyle ise onları kalıcı olarak değiştirmişti.