Yedioluk’tan Yükselen Işık
Yirmi yaşlarına geldiğinde, Aziz Dede artık sadece Hasan Efendi Dede'nin evladı değil, tüm yöre halkının gönül kapısını çaldığı, bilgelik ve huzur aradığı bir Dede’ydi. Kerameti, "kapı kilitli odadan çıkışı" gibi olağanüstü olaylarla kendini göstermiş olsa da, onu gerçekten yücelten şey, sahip olduğu o nadir hümanist ruhtu.
O, inançlar arasındaki farklılıkları bir duvar olarak değil, aynı bahçenin farklı renkli çiçekleri olarak görürdü. Çevresinde yaşayan Sünni, Alevi veya Zerdüştî kökenden insanlar için fark etmezdi; onun rehberliği, sadece insan olmaya odaklanırdı.
Aziz Dede'nin sevgi dolu bakışları, gönüllerdeki katı buzları eriten, herkese eşit mesafede duran bir güneş gibiydi. Bu nedenle sadece talipleri değil, tüm çevre köylerden insanlar da onu seven ve sayan bir zat olarak tanırdı.
Toplumsal Barışın Eli
Adıyaman ve çevresi, farklı aşiretlerin ve inanç gruplarının bir arada yaşadığı, zaman zaman gerilimlerin de yaşandığı bir coğrafyaydı. İşte Aziz Dede, tam da bu noktada devreye giriyordu. Onun en önemli misyonu, toplumsal barışın yılmaz bir savunucusu olmaktı.
Kavgalı aileler, toprak anlaşmazlıkları yaşayan komşular, araları bozuk eşler... Hepsi Yedioluk'a, Aziz Dede'nin huzuruna gelirdi. O, kılıçla değil, sözün gücüyle hükmederdi. Saatlerce süren dinlemelerinin ardından, kimseyi kırmadan, herkesin onurunu koruyarak öyle bir hakemlik yapardı ki, taraflar bile hayran kalırdı.
Dede’nin felsefesi basitti: Doğruluk, dürüstlük ve komşuluk hukuku her şeyin üstündeydi.
"Aramızdaki dağları yıkmak istiyorsak, önce kendi kalbimizdeki kin ve kibir dağlarını yıkmalıyız," derdi.
Keramet ve Manevi Rehberlik
Aziz Dede'nin manevi rehberliği, sıradan bir nasihatin ötesine geçerdi. İnsanların sorunlarının kökenine inebilir, dertlerini daha kendileri anlatmadan sezinleyebilirdi.
Hastalara Şifa: Onun kerametlerinin en çok konuşulanı ise, hastalara verdiği şifaydı. Yüzlerce kilometre öteden, derman bulamayan insanlar Yedioluk'a gelirdi. Aziz Dede, bir hastanın yanına oturduğunda, elini sadece alnına koyar, derin bir nefes alır ve Allah'a olan güçlü imanını aracı yapardı.
Şifa bulup kalkanların hikâyeleri dilden dile dolaşırdı:
Çocukları olmayan bir kadına verdiği bir yudum suyun bereketi...
Yürüyemeyen bir ihtiyarın, Dede’nin huzurunda ayağa kalkışı...
Ancak o, her zaman bu şifanın kendinden değil, Hakk’tan geldiğini vurgulardı. İnsanların manevi yönünü güçlendirmeyi hedeflerdi. Hastalarına verdiği en büyük nasihat şuydu:
"Siz sadece bedeninizi değil, ruhunuzu da iyileştirin. Doğruluktan ayrılmayın. Zira doğru olanın kalbi pak olur; pak kalpte dert barınmaz."
Aziz Dede, sadece bir inanç önderi değil, aynı zamanda Anadolu'nun derinlerinde yaşayan, toplumsal vicdanı temsil eden, ahlaki güzellikleri yaymaya kendini adamış bir gönüllerin mimarıydı. Onun varlığı, Yedioluk'u sadece bir köyden çıkarıp, barışın ve feyzin merkezi haline getiriyordu.