BİR YALNIZ BEN

unutmak yada unutulmamak nedir ki.
akýp giden zaman içinde eskimek.
ve her gün bir kez daha vurulmak.
artýk ne fark eder ki.
yakýn yada uzak dost bildiklerinden.
oysa her gün ilkbaharda açan güller gibiyim.
arýlarýn saldýrýsýna maruz kalmýþ bir gül.
bitmek bilmeyen çaresizliðim.
ah bu benim yufka yüreðim.
sarýp sarmaladýðým tüm sevdiklerim.
dikensiz gül gibiydim ben.
hep güldüm gülücüklere boðarak güldüm.
dikenlerim hep bana battý hep bana.
kanadým için için.
ben aðladým onlar güldü.
unutmak her þeyi ve bütün geçmiþi.
býrakmak gerilere gömerek topraða.
bir yalnýz benmiþim bilemedim...
yada diyemedim kimselere.
akýp giden zamanda bir yalnýz ben.
düþündükçe dolan gözlerimden damla damla düþenler.
avuçlarýmda kanayan diken yaralarý var þimdi.
yapraklarý dökülmüþ kuru bir dikenli dal.
sýktýkça kanayan kanadýkça acýyan ellerim.
ve o eli tutacak bir elin yokluðudur kahreden
iþte kalabalýk içinde yalnýz yaþayan biriyim ben.
ne anlayabildim kimseleri nede beni anlayan birileri
geçip giderken zaman eskidik farkýnda olmadan.
nedir ki unutulmak koca bir hiçmiþ SENDE yaþananlar .

Mehmet DEMÝR sk.
19.02.2016 Ankara.
Sosyal Medyada Paylaşın: