Bozulmayan Vade

eyyy benim kin öfke ve nefret bataðýna batmýþ
acýlara gark olmuþ memleketim
aðlamaktan kan revan gözlerin
gözyaþlarýn hiç dinmeyecek mi senin
ne göðün mavi ne dalýn yeþil ne de topraðýndaki baþak sarý
daðlarýnda kanlý kardelenlerin topraða düþmüþ baþý
cümlemiz, yollarýnda yaban / cý



kara toprak ahval etti halini / dedi boðuluyorum kanla
azrailim dedi yüklemeyin bana vebali
varýn gidin babalanan/ lara sorun bu hali
bu ahvalden azade sanmasýnlar kendilerini
sahte dünyaya secde edenlere söyleyin tembihlerimi
elbette ki dört kolluda hepsinin var nasipleri



biliniz efendiler beyler
size doðacak gün, doðmayacak onlara bir defa daha
nabýzda artýk sükût vurmakta
kýnalarý kurumadan daha, ana kuzularý düþtüler topraða
bitmeyecek bir iðretilik yerleþti hayata




zaman koptu dibinden düðüm tutmaz ebedi
sarmaya baþladýlar uçsuz keder çilesini
rüzgâr ne yandan eserse essin nafile
çýkmaz ölüm kokusu sardý evleri




sevgisi çalýnmýþ hayata yürürken, dünün payýyla büyüyecek bebeler
bozulmayan vadeye konulmuþ hasreti bilmeden
hergün tazelenen akþamýn koyu gölgeleri
gözlerindeki ilah/ý baba uçurtmasý bekleyecekler...



Hâdiye Kaptan

Sosyal Medyada Paylaşın: