Bir Sebep Şiiri

Sonra gök belirdi feri gitmiþ gözlerimde.
“Rabbim!” dedim.
Ne kadar da güzel bir renge boyadýn göðü,
Bu zamana kadar giydiðimi bilemediðim en güzel örtü,
Ne kadar da benim içinmiþ gibi duruyor üzerimde.
Ben ki çýplak hissettiðim her an bir kat daha sarýndým göðe.
Kat be kat mavi,
Bazen beyaz ve mütemadiyen gri.
Kýzýllýklar atýyor aralara gök, uðurlarken Güneþi,
Kan aðlýyor yani.
Çünkü býrakýp gitmekte gün’eþi.
Sonra bir soru düþüyor aklýma,
“Ey gök!” diyorum. “Ey benim güzel örtüm, yazýk deðil mi Ay’a?”
Demeye kalmadan bir gürültü kopuyor hýþýmla.
Haþa, sümme haþa!
Af Ya Rabb!
Göðü idare edende Sensin, sýðýndým affýna.
Gök bir perde Seninle aramýza.
Yeryüzündeki perdeli yansýmalarýn yetmedi yine bana.
Sebepler dahi Sen diye inlerken bu geçici dünya da,
Ben bir þiiri sebep eyledim de,
Sarýndým dediðim gök perdesini yýrtýp kavuþtum Sana.
Elhamdülillah…

yurtsuz
Sosyal Medyada Paylaşın: