gül yongası

hatýrlýyorum,
bir yolcu vagonunun en arka koltuðunda,
iki ayaðýný kýrýp otururken seni.
baþýnda çiçekli bir yazma,
ellerin toprak kokusu,
gözlerin,
gözlerin serpilmiþ gül yongasý.
bir bir geçerken istasyonlar,
demir raylar üzerinde eksilirken ömrümüz.
dýþarýda kar var,
yürümeyi öðrenen bir çocuk telaþýyla yaðan.
bir gece vakti aniden kendisini hissettiren
bir aðrý gibi,
sancýyor sözlerim.
bilir misin,
en çok susmaktan korkar þair sesim.
bilmezsin tabi ya,
hiç konuþamadýk bir þiirden seninle,
ya da bir þairden önce.
ah öyle ya,
hiç mi hiç konuþamadýk seninle,
bir sözün üzerine.
baðýþla beni,
unutuverdim,
ayný vagonun uzak baþlarýnda olmaktan
öteye geçmeyen münasebetimizi.
zaman geçiyor,
bitsin demiyorum yolculuk,
ama bitmeli.
ve ben,
koþuverip yanýbaþýna
dolu dolu bakmalýyým gözlerinin içine,
öylece kalmalýyým.
bir kandil gibi yanmalý içim,
hayýr,
hayýr dönmemelisin sýrtýný bana!
bir kez olsun,
sana dönmeli dilim.
dinlemelisin beni.
içlerinden bir tanesini,
sana vereceðim.
diðerleri o bir tanesini kýskanacak bilirim.
sayýsýz mahmur çiçeði var avuçlarýmda,
hadi diyeceðim seç birini.
ah elin deðmeyecek yine ellerime,
utanýp,sýkýlacaksýn,
büzülecek yanaklarýn.
yine gitmeye kalkacaksýn.
yapma,
yapma benim güz güneþim,
gitme.
vallahi iliþmeyeceðim bir daha,
biraz daha kal.
mahmur çiçekleri,
kar demetleri,
þu kara vagon hatrýna,
ne olur,
ne olur
bir þiirlik daha kal.
gitme!
diyeceðim.
kimbilir gideceksin belki de.

- abdullah cemek

Sosyal Medyada Paylaşın: