unutmak isterken gözlerimi bakýþlarýnda açtýðýmý üzerime üzerime geliyor kýþ bulutlarý ellerimi uzatýp sonuna deðin önünü açmak istiyorum güneþin istemiyorum silâhlarla vurulmuþ aydýnlýðý kimse denemiyor kendini topuðundan vurmayý hep ölmemesi gerekenler ölüyor hep kalýyor bahar tomurcuklanamadan gelecek bahara
gelecek bahar getiriyor kýþý aðzýnda yoksul evlerin bacasýnda gagasýný takýrdatýyor leylekler o evler bombalanýyor hep açamadan pencerelerini karný tok, özgür yürüyecekleri sokaða kendilerinin olan tarlaya. hiç dokunmuyor beyler aðalara zafer iþareti yaptýrýyorlar anne kucaðýndan ç’alýnmýþ çocuklara o yoksul, o yaralý, o çaresiz keþke nereye attýklarýný bilseler taþlarý geri dönse ve inse kirli suratýna adý barýþ sözcüðünde geçmeyen toprak aðalarýnýn
kimse tepsiyle getirip sunmaz güneþi..
13. 01. 2016 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.