ne zaman özlese seni
elimi sokup göðsümden
oyuyorum kalbimin gözlerini...
dilimin ucunda düðümlendikçe adýn
içimdeki bütün þehirleri terkediyorum
alýp baþýmý gidiyorum çocukluðumdan
her köþede sana çarpan yüzümü
ateþe veriyorum
aklýmý binkere itiyorum sonra
bin ayrý uçurumdan
tutup elimden
çýkmaz bir sokaða sokuyorum kendimi
dilini koparýp atýyor sessizliðin
çýðlýk çýðlýða susuyorum
sensizliðe sövüyorum ana avrat
gözü kapalý giriyorum bildiðim ne kadar günah varsa
soyunup attýðým masumiyetin
üstüne basýp geçiyorum
kesip kesip
tekrar dikiyorum bileklerimi
kan revan bir sensizlik giyiniyorum üstüme
sen gibi bakýp
sen gibi gülüyorum
bir mezar daha kazýyorum içimde sonra
kimse bilmiyor
harf harf adýný kusuyorum
sonra
anneme kýzýp
Tanrý’ya küsüyorum..!