Sonra bir gün
Bir savaþ baþlar.
An ل sýzca…
Ve
Çocuklar,
Babalarýndan önce ölür,
Genelde bu coðrafyada.
Bir vagonun penceresinde seyahat eder kelebekler.
Hüznün kutsal çeþmesinde yýkarsýn yüzünü,
Bir ayýp þarký olur her þey
Eski gramofonlarda.
Çocuklar ölür
Ürperir bilincimin duvarlarý.
Nemli bir mabette soyunuyorum günahlarýmdan,
Üstlenirim bütün acýlarý,
Sevginin beyazlýðýnda bir sancý tutar avuçlarýndan.
Ansýzýn tükenir her þey,
Anneler de ölür.
K/âðýttan kayýklara biner,
Yaðmur suyunda
Yavaþ yavaþ akar kelimelerden.
Hiçlikte randevu veriyoruz birbirimize.
Ne o geliyor
Ne ben
Hiçbir þey olmuyor.
Sonra;
Abdulselam
Bugün diz boyu insanlýktan bahsetti.
Diz boyu aþktan…
Ýç çekiyordu rüzgar,
Birde süpürgeli cadýlar
Çok çirkin Abdulselam
Ve
Beyaz bir rüyanýn ortasýnda
Ölmek,
Affedersin ama
Tanrým çok aptalca.
Çoðul kýrmýzý günlerde
Sokaklar irin kokuyor,
Sizin nefesiniz ölüm,
Genleriniz küfür.
Andýnýz mý
Geçmiþinizi anýn,
Ya da anmayýn geçm/iþinizi sikeyim.
pynst.