Kıyamet

Yerden tüten duman nefessizliði öðretti.
Ciðerler sönük, her yerde küf..
Hastalýk dönen dünyanýn kendisi...
Belki patlar diye içindeki çekirdek
Beklemiþliðimiz vardý.
En güzel cinayet bu; Ýsrafil’in elinde tuttuðu...
Ýçinden yýkým, ayla dünyanýn senkranizyonu..
Sarýlma dediðin böyle olmalý sevgilim..
Araya kimse girmemeli,
Girenler ölmeli...
Ölenler çað baþlatmalý yeniden.
Hangi ýrk üstün çýkacak bu seviþmeden...
Belli deðil...

Ýsrafil’in nefesi çok güçlü...
Bu þarkýyý dünyayla ay kavuþsun diye çalýyor.
Bütün kurulu düzenler yerle bir...
Ayýn yeri saðlam deðil...

Tam da bu gün Tanrým,
Güneþin yönünü þaþýrdýðý gün,
Mesihin gelip Deccalin öldüðü gün...
Ananýn yavrusundan kaçtýðý gün...
O son resital Ýsrafilin elinde olan,
Topraða sokan topraktan çýkartan..
Oysa biz bu dünyayý sonsuz sanýrdýk,
Senin gibi ayný..

Tam da o gün Tanrým bütün melekler emekliye ayrýlacak iþlerinden.
Þeytan baðlanacak þangýrdayan zincirlerle,
Ve biz biraz ona yakýn biraz sana yakýn çýkacaðýz huzuruna...
Biz sanki biraz eksik kýyam ettik.
Ama hiç bir nimetini yalanlamadýk,
Rahman...

Ýsrafilin elinde tuttuðu son resital,
Ve böyle gelecek kýyamet, dik baþýmýz avuçlarýmýzda...
Sosyal Medyada Paylaşın: