diþimin kovuðunda deðilsin hani çýkarýp atayým seni unutayým. bir roman olduk ikimiz baþlýðýnda aþk yazan okuduðunda düþ kýrýklýðý, acý sonunu okumaya korkar insan
hani çok uzaktasýn yakýn deðilsin ulaþamayacaðým yerlerde uçar kuþlar çiçekler gidemeyeceðim yüce yüce daðlarda baþka ülkelere çekilmiþ mavi gökyüzü sis bulut duman fýrtýnalar içinde eli çenesinde düþünen insan portresi çiziyorum etten kemikten
bir dere kýyýsýna kursam çadýrýmý çekip gelsen araya uzun uzun zamanlar girmemiþ çocuklar büyümemiþ, dertler çekilmemiþ ne ölen olmuþ, ne acý çeken, ne de giden hiç bir þey olmamýþ gibi gülerek çöksen dizimin dibine yani gelsen bu romaný yeni baþtan yazalým desen deðilsin hani kurulu bir oyuncak ve hayat oldukça acýmasýz, katý!..
20. 12. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.