Kuru bir dala çýplak dokundum sapsarýydým
Ellerim dökülmüþtü sen kýþtýn ben sonbahar
Hüzne kurulan vaktin bozulmaz ayarýydým
Kardelenler gönlüme apansýz kondurdu hâr
Güneþi içmiþ gibi yanarken için için
Neden çýð altýndaydým titriyordum ya niçin
Lâl oldu konuþmadý yanýtsýzdý aralýk
Bilmiyordu eylülün kalbi aþk’a aralýk
Boþ defterde yýllarca okundum anlamsýzdým
“Sedasýzca” bilmeyen çözemedi þifremi
Biraz kederle ahbap eh biraz da gamsýzdým
Umursamadým baþtan týrnaða tek zerremi
Kalbim duvarlarýna kaným yoluna küstü
Gözlerim iç savaþtan korkup kendine pustu
Birinci aþk harbini tarih tek yönlü andý
Duyun, bu zafer deðil! Aþkýn öldüðü an’dý
Kederi maske gibi takýndým bunalmýþtým
Çýkarmak istedikçe nakýþlandý yüzüme
Gamzelerimi söküp yanaðýmdan almýþtým
O yüzden ki kahkaha uðramadý güzüme
Engin bir deniz gibi biriktim gözlerinde
Aðlamasaydýn þayet taþardým sözlerinde
K/an b/aðlayan harflerin yüreðimi daðladý
S/esin yalnýzlýðýmda gürül gürül çaðladý
Ben hilali denizden sakýndým yakamozdum
Su yüzünde hiç kimse yansýmamý görmedi
Apak bildiler oysa rengim solmuþtu boz’dum
Aðaçlar kül kokumu yapraðýna örmedi
Kamçýlanan düþlerin acýsýný sýrtlanýp
Yürüdüm berduþ gibi her durakta dertlenip
Anlamadýn ne çare harabemin ahseni
Nasýl da özledim yâr ne çok sevdim ah seni!