Ben hiç çocuk olmadým kýrýldý oyuncaðým
Bir uçurtmam vardý ki, ipi elimde kaldý
Gökkuþaðý gülmedi uçmadý salýncaðým
Bir bebeðim vardý ki gülücüðümü aldý
Taþýnmasý zor keder küçük kalbime bindi
Hüznün aðýr kokusu gecelerime sindi
Ýçmedim mutluluðu yýldýzlarla dolmadým
Deli gibi koþmadým, ben hiç çocuk olmadým
***
Ben hiç çocuk olmadým suya düþtü hayalim
Evrenim ak deðildi karanlýktý hayatým
Boþlukta yankýlandý bilinmezdi sualim
Mavi yeþil renklerden ýraktý kainatým
Çöreklenen sancýlar sanki karabasandý
Kývrandým, aðladým da elalem geçer sandý
Mutluluðun resmi ne, çizilir mi bilmedim
Þarkýlarla coþmadým, ben hiç çocuk olmadým
***
Ben hiç çocuk olmadým saklambaç oynamadým
Hep ebeydim hayatta kovaladým, kaçmadým
Düþtüm, ezildim ama bir türlü kanamadým
Zehir dolaþtý kanda, mikrobunu saçmadým
Köle oldum kötüye iyilik zindandaydý
Kin, öfke ve de nefret; “saltanat” zamandaydý
Oluk oluk akarken gözyaþýmý silmedim
Sel olup da taþmadým, ben hiç çocuk olmadým
***
Ben hiç çocuk olmadým evvelden de büyüktüm
Dosta çelme takmadým uzanan eli tuttum
Kimine göre sýrdaþ, kimine göre yüktüm
Aslýnda adýmla eþ, ben ömrüme sükûttum
Ýçime attýðým dert, yanardað gibi yandý
Fýþkýran lâvlar söndü, c/an külliyen ziyandý
Ben hiç þöyle içimden kahkahayla gülmedim
Mutluluðu eþmedim ben hiç çocuk olmadým
***
Ben hiç çocuk olmadým, güneþ nerdeydi anne
Neden bize doðmadý, neden hiç gün görmedik
Biz hep gökte aradýk hayat yerdeydi anne
Ezildi, çiðnendi de biz hiç kefen sermedik
Neden dolu gözlerle bakarsýn annem bana
Bahþettiðin bu caným, feda olsun uðruna
Ölüm tez çaðýrsa da gel deyince gelmedim
Ecele karýþmadým ben hiç çocuk olmadým
Seda YÜKLER