Sana bir “sýr” vereyim ama saklý tut çocuk Sonra defterine yaz ama tez unut çocuk Ben bir mezar taþýyým belki sevimsiz soðuk Üstüme yazan harfler kalbime açar oluk Yaný baþýmda toprak içinde ise ölü Sakýn ha korkma çocuk asla acýtmaz gönlü Geceleri fýsýldar bana ansýzýn bir ses "Bu ölüm yuvasýnda sensin zamana nefes"
Sana bir “kor” vereyim gönlüne düþür çocuk Eðer o kor yanmazsa yüreðin üþür çocuk Çünkü kalbi yanmayan hayatý anlayamaz Bilir misin kul denen ipte yürüyen cambaz Düþmekten korksa bile asla geriye bakmaz Ýnsanoðlu yorganý bir pire için yakmaz Bir pire için nasýl yorgan yakýlsýn deme Tek bir cani yüzünden masumlar uðrar zulme
Sana bir “yar” vereyim atlama tutun çocuk Düþme hiç boyun eðme hayat tek sütun çocuk Kayalýða baktýkça düþün parçalanmýþ can Her yanda el kol bacak çatlaktan sýzýyor kan Ýþte þimdi yürekler her bedende kan aðlar Ýnsanlýðý yitiren evren karalar baðlar Karayý aklaþtýran tek yol sevgiden geçer Bunu bilmez gafiller günah ekip þer biçer
Sana bir “Sur” vereyim üfleme bekle çocuk Saatin kadranýna umudu ekle çocuk “Ýnsanlýk kýyameti” düþürür caný cana Savaþ, kýyým ve nefret savrulur dört bir yana Bu öyle kýyamet ki ölmeden ölür insan Sen ölmüþüz der isen durur ahir-i zaman Üfleme çocuk bekle belki kazanýr barýþ Duyulur belki bir gün “insanlýða yakarýþ”
Seda YÜKLER
Sosyal Medyada Paylaşın:
sedaefruz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.