GEÇ KALMIŞ BAHARDAN

Düþünmek yine seni,
Aklýmýn hiç akýllanmamýþ hücresinde,
Sadece benim ve aklýmýn arasýnda kalan, senin gözlerinin ucundan bile geçmeyen kelimelerle.

Bu bahar geç kalmadý mý beni sevdirmeye,
Seni kaybetmeye,
Býrakýp peþinden her bir nesnenin, anlatmak istenilenin, ya da hiçbir þeyin,
Zaten ýslanmamýþ bir aþký harflere gizlemenin anlamýný aratmaya,
Ellerine yaðdýrmaya kýrmýzý bir güneþi,
Gözlerinde barýndýrmaya þeffaf bir sesleniþi.

Düþünmek yine seni,
En çok ne yazýlmýþsa ve kimin adýna yüklenmiþse cümlenin sonundaki fiiller,
Ve neden düþündürüyorsa seni en alakasýz ayrýlýklarý anlatan hikayeler,
Kifayetsizdir çoðu zaman bir kitabýn önsözünde gözünün dokunmadýðý kelimeler.

Düþünmek yine seni,
Neyse bu kadar düþündüren,
Teninden damlayan her bir kýrçiçeðinin üstünde taþýdýðý ve her bahar ayyuka çýkan,
Rüzgarýn tohumu, baharýn oyunu kokun mudur,
Yoksa her sesleniþinde titreyen gözlerinin öfkeye karýþmýþ sevisi midir,
Bilmem.

Düþünmek yine seni,
Gizli saklý,
Senin en mahrem halini içmek tekrar tekrar,
Sana yazýlmamýþ bir dörtlükte kokunu bulmak,
Sana çýkmayan bir yolda izine rastlamak,
Sonra yeniden sövmek bahara,
Hakký yok çünkü soluklanmaya hazýr bir iklimin bu kadar geç kalmaya.

Archiwest
Sosyal Medyada Paylaşın: