—bu aþk, iþlediðimiz en büyük suçtu!
Yalandýn/biraz…-umudumdun!
Sessizce giderken bile, aþktýn…
Soðuk bir gündü/ üstelikte temmuzdu!
Sana bu mutluluðumu yazarken, sendim…
“yaþam hep alaycýydý, bana…
Gülerken-aðlardým, çoðu kez.
Bir tek sen yanýmdayken,
Sadece gülebilirdim.
—yaþam hep oyun oynardý, benimle…”
Neyse, yaþadýðým aþktý!
Geldi-geçti artýk…
Farkýnda mýsýn, bilmem ama
Benim cesedim bile çok severdi seni…
(senin gibisini sevmedim ki daha…)
—bu aþk, çektiðimiz en büyük cezaydý!
(bedelini çok sevmekle ödediðimiz…)
Doðduðumda sendim/yaþadýðýmda da…
Onun için son sözü gözyaþlarým söylesin:
—öldüðümde “sen” diye, gömsünler beni…